به گزارش ماین نیوز، بهروز برنا با بیان این مطلب افزود: املاح ارزشمند معدنی در بستر این دریاچه رسوب کرده اما در شرایط فعلی فقط میتوان نمک آن را مورد استخراج قرار داد.
او با بیان اینکه برخی مواد معدنی مانند لیتیوم، پتاس، سولفات دو سود، سوداش، تركیبات منیزیم، برم و كلرورسدیم در دریاچه ارومیه وجود دارد، گفت: این املاح باارزش را میتوان از این دریاچه استحصال کرد و در بازارهای داخلی و خارجی به فروش رساند.
او همچنین افزود: دریاچه ارومیه ذخیره شورابهای و املاحی دارد که این مواد معدنی با خشک شدن دریاچه تبدیل به املاح رسوبکرده میشوند. با این وجود فقط میتوان از این مواد معدنی نمک را مورد بهرهبرداری قرار داد و نمیتوان از تمام پتانسیلهای معدنی این دریاچه استفاده کرد.
معاون سازمان زمینشناسی و اکتشافات معدنی تصریح کرد: سازمان زمینشناسی هم بر این اساس قرار شده مطالعات خودش را انجام دهد و برای بهرهبرداری درست و استفاده از مواد معدنی این دریاچه بررسیهایی داشته باشد.
او همچنین گفت: بررسیها ثابت میکند میتوان از ذخایر معدنی موجود این دریاچه استفاده کرد، اما به لحاظ مسائل زیست محیطی استفاده از این مواد معدنی آب دریاچه را کم خواهد کرد که این موضوع مستلزم انجام مطالعاتی است تا با استفاده درست این آب پس از گرفتن املاح به چرخه دریاچه برگردد.
معاون سازمان زمینشناسی و اکتشافات معدنی افزود: برای برداشت این مواد معدنی نباید آسیبی به محیط زیست وارد کرد بلکه بهتر است شرایط را به گونهای تنظیم کرد که صنعت سبزی برای این دریاچه ایجاد کنیم تا مشکلی به وجود نیاید.
او همچنین گفت: در حال حاضر ورودی آب دریاچه به دلیل وجود سدها کاهش یافته و نیازمند مطالعات بیشتر در این قضیه هستیم که سازمان زمینشناسی هم در حل این مشکل مشارکتهایی دارد.
بهرامن: دریاچه ارومیه تشنه سرمایه گذاری معدنی است
در همین رابطه، محمدرضا بهرامن نایب رئیس خانه معدن اصلیترین دلیل بالفعل نشدن ذخایر معدنی دریاچه ارومیه را نبود سرمایهگذاری کافی دانست و اظهار کرد: در سال 68 طرح بهرهبردای از این ذخایر معدنی را با کاناداییها مطرح کردیم و مطالعات اولیهاش را انجام دادیم که در آن زمان بررسیهای بیشتری در منطقه صورت گرفت.
او افزود: در آن سالها شرایط برای سرمایهگذاری در این طرح معدنی مساعد بود و ما میتوانستیم مذاکراتمان را برای شناخت تکنولوژیها با کشورهای مختلف داشته باشیم که این باعث میشد به دسترسیهایی در این خصوص دست یابیم.
بهرامن تصریح کرد: با وجود کارهای مطالعاتی که انجام دادیم و دستاوردهایی که در این محدوده داشتیم، فعالیتهایی در آذریجان شرقی بر روی حوضچههای اکتشافی هم انجام شد اما عملا نتوانستیم ادامه فعالیتهایمان را در آن منطقه ادامه دهیم.
نایب رئیس خانه معدن معتقد است: پیشرفت این طرح معدنی در گرو سرمایهگذاری بالایی است و برای پیشبرد فعالیتهای معدنی تزریق پول لازم است.
او افزود: مواد معدنی مانند منیزیم و برم را میتوان از این دریاچه مورد بهرهبرداری قرار داد که با توجه به یکسری کمبودهایی که در حال حاضر وجود دارد خواهان زیادی در صنعت آلومینیوم دارد.
بهرامن تصریح کرد: هرگونه عملیات معدنی که در دریاچه ارومیه میتوان انجام داد را در شورابههای اصفهان و قم هم میتوان انجام داد و چرخه این فعالیتها را به درستی در مناطق دیگر توسعه داد.
او افزود: در حال حاضر ایمیدرو نسبت به بهرهبرداری مواد معدنی دریاچه ارومیه نگاه مثبتی دارد و با اهداف توسعهای این جریان را دنبال میکند و بخشخصوصی هم میتواند در این پروژه معدنی سرمایهگذاریهایی داشته باشد تا فقط از این ذخایر ارزشمند معدنی نمک طعام به دست نیاورد و محصولات دیگری فراوری شود.
بهرامن با بیان اینکه میتوان برای رشد ارزش افزوده این مواد معدنی برنامهریزی کرد و فعالیتهایی در راستای توسعه این اکتشافات انجام داد، گفت: بهتر است سرمایهگذاران به سرمایهگذاری در این مناطق ورود پیدا کنند و با رعایت مسائل زیست محیطی فعالیت معدنی را هرچه زودتر شروع کنند.
او افزود: سرمایهگذاری خود تکنولوژیهای نوین را در فعالیتهای معدنی به همراه میآورد که با استفاده از این تکنولوژیها مسائل زیست محیطی هم رعایت میشود و برای پیرامون این ذخایر خطری ندارد.
بهرامن افزود: نظیر این ذخایر در دریاچههای قم، اصفهان و سمنان هم وجود دارد که یک مجموعه ثروت خدادادی محسوب میشوند که طی این سالها ما نتوانستیم از آنها استفاده کنیم. عمدهترین دلیل اینکه از این ذخایر فقط نمک طعام بهرهبرداری میشود نبود تکنولوژیهای لازم است و سرمایهگذاری گرهگشای این مساله است.
به گزارش اقتصاد نیوز، چهار سال پیش بود که استحصال مواد معدنی با ارزش دریاچه ارومیه مطرح شد و قرار بر این بود که با سرمایهگذاری بیش از 100میلیون دلار توسط بخش خصوصی سالانه حدود 6/1 میلیون تن انواع مواد معدنی با ارزش از دریاچه ارومیه بهرهبرداری شود حال این مواد معدنی با خشک شدن بزرگترین دریاچه شور جهان مواجه شده است.
اما سوال این است که با خشک شدن دریاچه ارومیه و کاهش قابل توجه ارتفاع سطح آب در بخش مرکزی دریاچه سرنوشت این مواد معدنی چه خواهد شد؟
بنا بر اطلاعات پایگاه ملی دادههای علوم زمین کشور شوراب ارومیه از نظر تركیب ژئوشیمیایی در ردیف na-cl-(so4) قرار دارد و دارای 20 درصد كلرورسدیم، سه درصد سولفات منیزیم، دو درصد كلرور پتانسیم و 02/0 درصد برم است.
در حالی که در شرایط فعلی سولفات پتاسیم و برم در كشور تولید نمیشود و كشور ما سالانه حدود 200 هزارتن سولفات پتاسیم (به عنوان كود شیمیایی) نیاز دارد با بهره برداری از طرح استحصال املاح دریاچه ارومیه علاوه بر تامین نیاز كشور به این مواد معدنی با توجه به قیمت این مواد در بازارهای جهانی صرفهجویی ارزی و ارزآوری به وجود خواهد آمد.
به گفته کارشناسان نحوه برداشت این مواد معدنی از دریاچه ارومیه به این شرح است که نمک معمولی از درون معادن یا دریاها استخراج میشود و سپس با انجام فرآیندهای صنعتی ناخالصیهای آن گرفته میشود در حالی که نمک دریاچه ارومیه از تبخیر آب دریاچه حاصل میشود.
بررسیها نشان میدهد نمک دریاچه نسبت به نمک معمولی دارای مواد معدنی بیشتری بوده به همین جهت مواد املاح این دریاچه سالمتر از نمک معمولی است.
این در حالی است که بسیاری از کارشناسان به دلیل اینکه نمک دریاچه در خود دارای مواد معدنی طبیعی است و نمک معمولی دارای ید و دیگر مواد افزودنی شیمیایی مانند یلیکوآلومینات سدیم، فسفات کلسیم، کربنات منیزیم است، نمک دریاچه را نمک زنده و نمک معمولی را نمک مرده عنوان میکنند چرا که نمک دریاچه طعم بهتری نسبت به نمک معمولی دارد و به همین جهت، برخلاف قیمت بالایی که دارد تعداد خریداران آن هر روز افزایش مییابد.
در شرایطی که در بیشتر محافل استانی برنامه ریزی ها به نجات دریاچه ارومیه برمیگردد و نگرانیهایی بابت مواد معدنی درون دریاچه بیشتر میشود، با شواهد موجود میتوان گفت خشک شدن دریاچه ارومیه مواد معدنی دریاچه را از بین نخواهد برد.
بر اساس آنچه که در سالهای گذشته اعلام شد، شركت منطقه ای معادن آذربایجان به عنوان مجری طرح و سرمایهگذار در نظر داشت تا نسبت به تولید سالانه 50 هزار تن سولفات پتاسیم، 200 هزار تن سولفات دو سود، 60 هزارتن كلرورمنیزیم ، شش هزار تن برم و بیش از 500 هزار تن كلرور سدیم اقدام كند.
دریاچه ارومیه یكی از بزرگ ترین دریاچه های شور جهان است كه حجم آب شور آن حدود 23 كیلومتر مربع است و مساحتی حدود شش هزار كیلومتر مربع را به خود اختصاص داده است.