ماین نیوز - سرخ‌پوستان، محیط‌زیست را به دادگاه کشاندند

سرخ‌پوستان، محیط‌زیست را به دادگاه کشاندند

«ناواهو» نام یک قبیله سرخپوستی است که از سازمان حفاظت محیط‌زیست امریکا به دلیل نشت جریان پساب سمی در معدن گُلدکینگ شکایت کرد. این قبیله سرخ‌پوستی می‌گوید برای جبران خسارت‌های ناشی از این اتفاق انتظار دریافت غرامت دارد. دادگاه ایالتی اعتراض را وارد می‌داند و رقم غرامتی را که باید به ناواهو پرداخت شود را یک میلیون دلار اعلام کرده است.

به گزارش ماین نیوز، ناواهو نام یک قلمروی شبه خودمختار در کنترل سرخ‌پوستان امریکایی است که ۲۷ هزار و ۴۲۵ مایل مربع برابر با ۴۱۰ هزار کیلومترمربع مساحت دارد و در بخش‌هایی از شمال‌شرقی آریزونا، جنوب شرقی یوتا و شمال‌غربی نیومکزیکو در ایالات متحده امریکا واقع شده است.

این منطقه بزرگترین مساحت سرزمینی در کنترل یک قبیله امریکایی است و از طریق توافق‌هایی که با کنگره امریکا داشته به عنوان یک ملت سرخ‌پوست دارای حاکمیت اداره می‌شود. ناواهو یکی از بزرگترین دولت‌های قبیله‌های سرخ‌پوست امریکای شمالی است و نهادهایی مانند یک نظام قضایی، یک مجلس قانونگذاری، یک مقام اجرایی و یک ابزار بزرگ اجرای قانون و خدمات اجتماعی، خدمات سلامتی، کالج و دیگر نهادهای محلی آموزشی دارد و حالا ملت ناواهو، سازمان حفاظت محیط‌زیست امریکا را به دلیل ریزش فاضلاب سمی معدن متروک طلا در کلورادو به دادگاه کشاند و دادخواستی علیه سازمان حفاظت از محیط‌زیست در دادگاه منطقه‌ای امریکا در نیومکزیکو ثبت کرد.

این دادگاه سازمان حفاظت محیط‌زیست، پیمانکاران معدنی شرکت را به دلیل نقض تعهداتی که نسبت به معدن گلدکینگ در اوت ۲۰۱۵ داشتند به اتهام وارد آوردن آسیب‌های زیست‌محیطی و ضرر اقتصادی تحت‌تعقیب قرار داد. به دنبال این دادخواست وقتی سازمان حفاظت محیط‌زیست برای بازرسی این اتفاق به معدن متروک احضار شده بود به طور تصادفی سیلی از لجن زرد به راه افتاد که حاوی آرسنیک، جیوه و سرب بود.

دادخواست ناواهو
در جریان این نشت حدود یک میلیون گالن از این مایع سمی به نهری در همان حوالی جاری شد و به رود آنیماس رسید و رنگ آن را تغییر داد، پس از آن به سیستم رودخانه‌ای کلورادو، یوتا و نیومکزیکو جاری شد. این آب آلوده در ادامه به خرابه‌های اطراف معدن که کارگران در آنجا مشغول کار با ماشین‌آلات سنگین بودند، سرایت کرد. ناواهو در دادخواست خود از دادگاه فدرال امریکا اظهار کرد سازمان محیط‌زیست و دیگر بخش‌ها معدن را حفاری می‌کردند و بی‌پروایانه آلودگی‌های ناشی از آن به آبی می‌ریختند که در بالادست قلمرو قبیله ناواهو قرار دارد، در نتیجه یکی از مهم‌ترین منابع آبی که سرخ‌پوستان این قبیله برای گذران زندگی از آنها استفاده می‌کردند با مواد خطرناک از جمله سرب و آرسنیک مسموم شده بود. ناواهو دادخواست خود را در ۴۸ صفحه به دادگاه تقدیم کرد که در آن از سازمان حفاظت محیط‌زیست، پیمانکار بازسازی محیط‌زیست و شرکت طلای کینگ‌رس نام برد.

ناواهو که از سوی دولت فدرال به رسمیت شناخته می‌شود مدعی است این جریان برای قبیله، میلیون‌ها دلار هزینه دربرداشته و آنها همچنان منتظر دریافت غرامت هستند. این قبیله در ادامه به آلودگی رودخانه سن‌ژوآن نیز اشاره کرد که هم‌اکنون آلوده شده و قبیله برای تامین نیازهای معیشتی خود به آن متکی است.

کل غرامت چقدر بود؟
در نهایت سازمان حفاظت از محیط‌زیست پرداخت غرامت ۲۹ میلیون دلاری را به گردن گرفت که یک میلیون دلار آن به ناواهو داده می‌شود. دادگاه همچنین معدن گلدکینگ را به عنوان مکانی برای دفن زباله تعیین کرد و طرحی را هم که بر کیفیت آب منطقه نظارت داشته باشد، اجرا کرد.

حادثه مشابه جهانی
این نخستین بار و البته به احتمال خیلی زیاد آخرین بار نیست که معادن سلامت طبیعت را تهدید می‌کنند. سال پیش نیز در نتیجه شکستن سد سامارکو در برزیل پسماندهای معدن سنگ‌آهن ژرمانو به یک دره جاری شد و شهر ماریانا را در گل و لای فرو برد و جان ۱۹ انسان را نیز گرفت و شرکت‌های سرمایه‌گذار را متحمل خسارت‌های هنگفت کرد.

در آن حادثه که بیشتر به یک فاجعه طبیعی شباهت داشت، روستاهای واقع در مسیر سیلاب باطله تخریب و تمام طول رودهای ۴۰۰ مایلی منتهی به اقیانوس اطلس آلوده شد. در انتها هم این جریان باطله‌های سمی، ردی قرمزقهوه‌ای در اقیانوس از خود به جا گذاشت که از فضا هم قابل مشاهده بود. فعالیت‌های معدنی در معادن زیرزمینی در مقایسه با سایر فعالیت‌های صنعتی تفاوت‌هایی دارد که ناچار ناشی از ماهیت و ویژگی‌های حاکم بر فعالیت در این معدن است. با این تفاسیر فعالیت‌های معدنی نه تنها برای نیروی‌انسانی شاغل در معادن بلکه برای دنیای بیرون از آن نیز دربردارنده آسیب‌هایی اجتناب‌ناپذیر است.

این آسیب‌ها از یک‌سو سرمایه‌گذاران را متحمل خسارت‌های مالی می‌کنند و از سوی دیگر به محیط‌زیست و حتی جان موجودات انسانی آسیب می‌زند. به نظر می‌رسد مسئولیت اقدامی که باید به منظور سبک‌سازی بار تخریبی این معادن انجام شود، به شرکت‌های سرمایه‌گذار در آنها برمی‌گردد. اگر این شرکت‌ها برای ارتقای سطح ایمنی فعالیت‌های استخراجی خود هزینه‌های کافی پرداخت کنند و تمرکز خود را بر رشد کیفیت مسئولیت‌های اجتماعی بالا ببرند، امکان وقوع این‌گونه اتفافات و هزینه‌های تلفات ناشی از آنها کاهش می‌یابد و در نتیجه این کاهش منافع هر دو طرف تامین می‌شود.